Ισότητα και Παγκόσμια Ευθυγράμμιση

Ισότητα και Παγκόσμια Ευθυγράμμιση από Prairie Fire (Llco.org) «Το να λέμε στους εργάτες, της μιας χούφτας πλουσίων χωρών όπου η ζωή είναι πιο εύκολη χάρη στην ιμπεριαλιστική λεηλασία, ότι πρέπει να φοβούνται «τη μεγάλη φτώχεια», είναι αντεπαναστατικό. Είναι ακριβώς το αντίστροφο που πρέπει να τους πούμε. Η εργατική αριστοκρατία που κατά τη διάρκεια του επαναστατικού αγώνα, φοβάται τις θυσίες, που φοβάται «τη μεγάλη φτώχεια» δεν μπορεί να ανήκει στο Κόμμα. Διαφορετικά, η δικτατορία του προλεταριάτου είναι αδύνατη, ειδικά στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες. “- Β. Ι. Λένιν, Ομιλία για την ένταξη στην Κομμουνιστική Διεθνή 30 Ιουλίου (1). “Λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο του πλανήτη, αν η Βόρεια Αμερική και η Δυτική Ευρώπη θεωρηθούν «οι παγκόσμιες πόλεις» τότε η Ασία, η Αφρική και η Λατινική Αμερική αποτελούν «την παγκόσμια επαρχία». Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα, το προλεταριακό επαναστατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες της Βορείου Αμερικής και Δυτικής Ευρώπης, έχει για διάφορους λόγους μείνει προσωρινά στάσιμο, ενώ αντιθέτως το λαϊκό επαναστατικό κίνημα στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική έχει αυξηθεί δυναμικά. Κατά μία έννοια, η σύγχρονη παγκόσμια επανάσταση παρουσιάζει την εικόνα περικύκλωσης των πόλεων από την επαρχία. Σε τελική ανάλυση, η όλη υπόθεση της παγκόσμιας επανάστασης βασίζεται στους επαναστατικούς αγώνες των λαών της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής που αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη.”- Λιν Μπιάο, Ζήτω η νίκη του Λαϊκού Πολέμου! (2) Οι πρώτες οκτώ λέξεις από τα Διαλεχτά έργα του Μάο είναι “Ποιοί είναι οι εχθροί μας; Ποιοι είναι οι φίλοι μας;” Ο μαρξισμός είναι η επιστήμη της επανάστασης. Ο μαρξισμός εφαρμόζει την επιστήμη με στόχο την επίτευξη του κομμουνισμού. Ο κομμουνισμός δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη καθολική απελευθέρωση του ανθρώπου, το τέλος κάθε καταπίεσης. Ο Μάο απευθύνθηκε στο ζήτημα των φίλων και των εχθρών ως θέμα πρωταρχικής σημασίας. Όταν μια οργάνωση δεν είναι σε θέση να απαντήσει σωστά σε αυτή την ερώτηση, τότε όλα τα άλλα είναι αμφισβητήσιμα. Με λανθασμένη ταξική ανάλυση κομμμουνιστική επανάσταση δεν υφίσταται. Οράματα για σοσιαλιστική επανάσταση που δε βασίζονται σε υλιστική ανάλυση, δεν έχουν καμία σημασία, και αποτελούν ουτοπικά όνειρα. Μόνο με κατανόηση της υλιστικής βάσης της επανάστασης, μόνο με σωστή ταξική ανάλυση, θα συστρατευτούν οι απαραίτητες κοινωνικές δυνάμεις για να διεκδικίσει το προλεταριάτο την εξουσία, προκειμένου να ξεκινήσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση, αλλά και η μακρά πορεία προς τον κομμουνισμό. Προκειμένου να γίνει κατανοητό το ποιός μπορεί εν δυνάμει να συστρατευτεί ενάντια στον ιμπεριαλισμό και προς όφελος του σοσιαλισμού, είναι απαραίτητο να απαντηθεί το εξής ερώτημα: ποιός θα ωφεληθεί και ποιός όχι από το σοσιαλισμό; Οι κοινωνικές αυτές δυνάμεις που ωφελούνται από το σοσιαλισμό, θα είναι με το μέρος της επανάστασης. Εκείνες που δεν ωφελούνται δεν θα είναι. Αυτό είναι βασικός υλισμός. Κατά μία έννοια βέβαια, όλοι θα ωφεληθούν από τον κομμουνισμό. Σε τελική ανάλυση, η κομμουνιστική ζωή θα είναι πιο γεμάτη αλλά και πιο υγιεινή για όλους, ακόμα και για αυτούς που ήταν κάποτε μέλη αντιδραστικών τάξεων. Επίσης, το μέγεθος της καταστροφής που έχει επιφέρει ο καπιταλισμός στο περιβάλλον είναι τέτοιο που, κατά μία έννοια, το μακροπρόθεσμο συμφέρον όλων είναι να στηρίξουν μια εναλλακτική λύση. Σε αυτό το μακρινό μέλλον, οι τάξεις θα έχουν πάψει ή σχεδόν πάψει να υπάρχουν. Συνεπώς σχεδόν όλοι θα ωφεληθούν. Παρά όμως το γεγονός ότι μακροπρόθεσμα όλοι θα επωφεληθούν από τον κομμουνισμό, βραχυπρόθεσμα, πολλοί θα χάσουν. Ο σοσιαλισμός είναι σύμφυτος με την αναδιανομή του πλούτου και της δύναμης, και στον πραγματικό κόσμο αυτά είναι πεπερασμένα και περιορισμένα. Για να έχει η μεγάλη πλειοψηφία περισσότερα, η μειοψηφία πρέπει να έχει λιγότερα. Αυτή είναι η υλιστική πραγματικότητα που αποτρέπει τους πλούσιους να ευθυγραμμιστούν με τους φτωχούς σε παγκόσμια κλίμακα. Η πραγματικότητα είναι ένας κόσμος ταξικής σύγκρουσης. Με άλλα λόγια, πρέπει να προσεγγίσουμε τις τάξεις, όπως αυτές υφίστανται σήμερα. Ακριβώς επειδή κάποιος αστός μπορεί να πάψει να είναι αστός σε μερικές δεκαετίες από σήμερα, δεν σημαίνει ότι μπορούμε να απευθυνθούμε σε αυτόν σήμερα, σαν να ήταν προλετάριος. Με το να κάνουμε αυτό συντελούμε στην απαξίωση της ταξικής ανάλυσης προς όφελος του αστικού ανθρωπισμού και διαφόρων άλλων αόριστων ηθικών εκκλήσεων. Η προσέγγισή μας θα πρέπει να είναι με βάση το παρόν, και όχι με κάποια πιθανότητα στο μακρινό μέλλον. Η πιο κραυγαλέα αντίθεση στο σημερινό κόσμο, είναι το χάσμα μεταξύ Πρώτου και Τρίτου Κόσμου. Η φύση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι τέτοια, όπου η εξουσία και ο πλούτος συγκεντρώνεται σε ορισμένες μόνο περιοχές του πλανήτη. Η δύναμη και ο πλούτος διοχετεύονται σε ορισμένους μόνο πληθυσμούς και πάντα σε βάρος των άλλων. Μια χούφτα χωρών, οφελείται σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου. Για να αποκτήσουμε μια καλή εικόνα του ποιός είναι πλούσιος και ποιός όχι, θα πρέπει να εξετάσουμε το εισόδημα σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση, το εισόδημα θα τείνει να συσχετιστεί με άλλους δείκτες του πλούτου, όπως τα στοιχεία ενεργητικού. Η εξέταση του εισοδήματος θα μας δώσει μια καλή εικόνα για τη παγκόσμια κατανομή του πλούτου. Η σχέση μεταξύ πλούτου και δύναμης είναι γνωστή. Οι κοινωνικές ομάδες που έχουν μεγαλύτερο μερίδιο στον πλούτο τείνουν να έχουν και περισσότερη δύναμη. Εκείνες που τείνουν να έχουν λιγότερη δύναμη είναι και φτωχότερες. Εξετάζοντας την κατανομή του εισοδήματος σε παγκόσμιο επίπεδο, θα αποκτήσουμε μια γενική εικόνα για το πού συγκαταλέγονται οι εργαζόμενοι του Πρώτου Κόσμου σε σχέση με το παγκόσμιο σύστημα. Χρησημοποιώντας ένα θεωρητικό πείραμα θα προσπαθήσουμε να δούμε πώς θα ήταν ο κόσμος εάν το εισόδημα είχε παγκόσμια εξομαλυνθεί. Αυτό προφανώς, δεν είναι μια ακριβής εικόνα του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός είναι μια πολύ βαθύτερη μετατροπή, η οποία δε θα μπορούσε να περιορίστεί μόνο στα έσοδα. Ωστόσο, το θεωρητικό αυτό πείραμα θα μας δώσει μια εικόνα σχετικά με το ποιοί πληθυσμοί επωφελούνται από την ιμπεριαλιστική διανομή και ποιοί όχι. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα το χρόνο είναι περίπου 19400 δολάρια. (3) Στα έσοδα δεν συγκαταλέγονται μόνο οι μισθοί και τα ημερομίσθια, αλλά και διάφορες άλλες αποδοχές όπως τα επιδόματα ανεργίας, κοινωνικής πρόνοιας, αναπηρίας, υποστήριξης τέκνων, τα έσοδα από είσπραξη ενοικίων, καθώς και κάθε ατομική επιχείρηση, επενδύσεις, ή κάθε άλλο είδος τακτού εισοδήματος. Ο μέσος Αμερικάνος, ηλικίας 25 ετών και άνω, έχει συνολικό εισόδημα 32.000 δολάρια το χρόνο. (4) Σχεδόν κανείς στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν πληρώνεται μόνο τον κατώτατο μισθό των 7,25 δολαρίων ανά ώρα. Οι περισσότερες θέσεις εργασίας, entry-level για παράδειγμα, απασχολούν εργαζόμενους με 10 ή και περισσότερα δολάρια ανά ώρα. Πολύ λίγοι παίρνουν αποκλειστικά μόνο το μισθό αυτό. Η σπάνια περίπτωση ατόμου που πληρώνεται μόνο τον ελάχιστο μισθό και εργάζεται σε πλήρη απασχόληση στις Ηνωμένες Πολιτείες εισπράττει περίπου 15000 δολάρια το χρόνο, και επιπλέον θα μπορούσε να έχει και άλλες πηγές εισοδήματος. (5) Αντίθετα, το μέσο εισόδημα παγκοσμίως είναι περίπου 850 δολάρια το χρόνο. Οι πλειοψηφίες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου δε βγάζουν περισσότερα από τρία δολάρια ημερησίως. Οι περισσότεροι άνθρωποι στον Τρίτο Κόσμο μόλις που καταφέρνουν και επιβοιώνουν. Πώς θα ήταν τα πράγματα εάν επικρατούσε ισότητα στην παγκόσμια οικονομία; Τι εισοδήματα θα υπήρχαν στα πλαίσια ενός συστήματος ισοκατανομής, όπου ο καθένας θα λάμβανε ίσο μερίδιο από το παγκόσμιο κοινωνικό προϊόν; Εάν το παγκόσμιο εισόδημα μοιράζονταν εξίσου μεταξύ των 6,7 δισεκατομμυρίων του παγκόσμιου πληθυσμού, σε κάθε άνθρωπο θα αναλογούσε το ισοδύναμο των περίπου 8.000 δολαρίων (5.500 δολάρια με τη μέθοδο Atlas). (6) (7) (8) Με άλλα λόγια υπό αυτή τη διανομή, κάθε εργαζόμενος στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην καλύτερη περίπτωση, δικαιούται ένα μερίδιο από την παγκόσμια πίτα ίσο με περίπου 8.000 δολάρια συνολικό εισόδημα. Ακόμα και η σπάνια περίπτωση ατόμου που λαμβάνει το κατώτατο μισθό στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα επηρεαστεί αισθητά με την ισοκατανομή, αφού χάνει περίπου το μισό του συνολικού του εισοδήματος. Επίσης, ένα τέτοιο άτομο κινδυνεύει να χάσει και διάφορα άλλα δευτερογενή οφέλη, που νέμεται απλώς και μόνο επιδή βρίσκεται στον Πρώτο Κόσμο, όπως: η μεγαλύτερη κινητικότητα, οι δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες, η πρόσβαση στις υποδομές, η καλύτερη δημόσια εκπαίδευση, η μεγαλύτερη ασφάλεια, κλπ. Είναι λοιπόν απίθανο ακόμα και οι πιο φτωχοί εργαζόμενοι στο Πρώτο Κόσμο να επωφεληθούν από ένα πιο ισότιμο σύστημα. Επιπλέον, στο εν λόγω ίσο καθεστώς διανομής δεν έχει καν ληφθεί υπόψη η ανάγκη να διορθωθεί η ιστορικά εδραιωμένη, άνιση ανάπτυξη σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι εκμεταλλεύτριες χώρες του Πρώτου Κόσμου επωφελήθηκαν από αιώνες λεηλασίας, εκμετάλλευσης αλλά και από την υπανάπτυξη του Τρίτου Κόσμου. Σε μια πραγματική ισοκατανομή λοιπόν, πρόσθετη αξία θα πρέπει να αποδοθεί προς τις εκμεταλλευόμενες και φτωχές χώρες. Με άλλα λόγια, οι πληθυσμοί των Ηνωμένων Πολιτειών και γενικότερα του Πρώτου Κόσμου θα δικαιούνταν ακόμη λιγότερα, ενώ οι λαοί του Τρίτου Κόσμου ακόμη περισσότερα. Υπάρχουν όμως και οι ουτοπιστές που αντιτίθενται σε αυτό. Εντελλώς λανθασμένα, ισχυρίζονται ότι ο υπερβολικός πλούτος του Πρώτος Κόσμου μπορεί να διατηρηθεί κάτω από μια ισότιμη κατανομή εάν η παραγωγή, ως δια μαγείας, αυξηθεί αλματωδώς. Πρώτον, είναι αδύνατον να ευθυγραμμιστεί το επίπεδο κατανάλωσης μεταξύ του προνομοιούχου 20 τοις εκατό, όπου συμπεριλαμβάνονται σχεδόν όλοι οι λαοί του Πρώτου Κόσμου, με το υπόλοιπο της ανθρωπότητας, ακόμη και αν το αφιερωμένο στην κατανάλωση κοινωνικό προϊόν θα μπορούσε να διπλασιαστεί και όλο το επιπλέον προϊόν διοχετευόταν στο μη προνομιούχο 80 τοις εκατό. Θα χρειαζόταν, κατά προσέγγιση, η πίτα να τριπλασιαστεί. (9) Αφετέρου, η κατανάλωση αλλά και ο τρόπος ζωής γενικότερα του Πρώτου Κόσμου, δεν είναι καν οικολογικά βιώσιμα. Ο Πρωτοκοσμισμός σκοτώνει τον πλανήτη και το μέλλον μας. Το βασικό συμπέρασμα του θεωρητικού μας πειράματος, είναι ότι οι πληθυσμοί του Πρώτου Κόσμου λαμβάνουν πολύ παραπάνω από το το παγκόσμιο κοινωνικό προϊόν που τους αναλογεί. Συνεπώς, δεν έχουν κανένα υλικό συμφέρον από μια ισότιμη κατανομή του ιδιωτικού εισοδήματος, πόσο μάλλον από το σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός στοχεύει σε μια ισότιμη ή περίπου ισότιμη κατανομή. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο σοσιαλισμός αρκείται μόνο στην εξομάλυνση του εισοδήματος. Ο πραγματικός σοσιαλισμός θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερη μείωση του ιδιωτικού πλούτου, πέρα από την υποθετική διανομή που κάναμε προηγουμένος. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο σοσιαλισμός έχει ως στόχο όχι μόνο την εξομάλυνση της ιδιοκτησίας αλλά και τη κολλεκτιβοποίησή της. Ο σοσιαλισμός θα μεταβάλλει ριζικά την κοινωνία, ώστε να επιτευχθεί ο κομμουνισμός, το τέλος κάθε καταπίεσης. Ωστόσο, η χρήση της ισότητας ως ρυθμιστική ιδέα μας δείχνει αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι με κοινή λογική ήδη γνωρίζουν. Υπάρχουν νικητές και ηττημένοι σε οποιαδήποτε άνιση κατανομή. Οι πληθυσμοί του Πρώτου Κόσμου θα χάσουν μέσα από μια παγκόσμια διανομή που εξομοιώνει τα έσοδα. Σε ένα πραγματικά σοσιαλιστικό σύστημα, δε θα υπάρχει ισότητα μόνο στη παγκόσμια κατανομή της αξίας, αλλά θα επιτευχθεί και εξάλειψη της προσωπικής ιδιοκτησίας, όπως και του αστικού δικαίου συνολικά. Με άλλα λόγια, με πραγματικό σοσιαλισμό, οι Πρωτοκοσμιστές θα χάσουν πολύ περισσότερα από τον πλούτο τους μόνο, καθώς θα έρθουν τα πάνω κάτω στις ζωές τους. Ο σοσιαλισμός ήταν πάντα στενά συνδεδεμένος με την ιδέα της ισότητας. Ακριβώς όπως η ταξική κοινωνία είναι ένα σύστημα που βασίζεται στην ανισότητα της εξουσίας και του πλούτου, έτσι και η τρέχουσα παγκόσμια τάξη βασίζεται στην ανισότητα. Η κριτική στον ιμπεριαλισμό είναι κριτική στην ανισότητα. Οι πραγματικοί μαρξιστές, αντί για ένα παγκόσμιο σύστημα όπου μερικές χώρες διαθέτουν πλούτο και ισχύ εις βάρος των άλλων χωρών, είναι υπέρμαχοι ενός συστήματος όπου επικρατεί ισότητα μεταξύ των χωρών. Όπως και στη περίπτωση του Λένιν, η υποστήρίξη στην αυτοδιάθεση των εθνών είναι υποστήρίξη σε ένα διακρατικό σύστημα οργανωμένο γύρω από την ισότητα. Αφότου η Σοβιετική Ένωση έγινε ρεβιζιονιστική και ιμπεριαλιστική, ο Μαοϊσμός ήταν αυτός που ανέλαβε να σηκώσει τη σημαία του Λένιν σε νέα ύψη. Ο Μαοϊσμός επέκρινε τον ιμπεριαλισμό, το σοσιαλιμπεριαλισμό, το σοβινισμό, τον ηγεμονισμό και τη παγκόσμια ανισότητα. Ο Μαοϊσμός ήταν ένα ρητό σχέδιο δράσης με σκοπό την καταστροφή της παλαιάς παγκόσμιας τάξης και την αντικατάστασή της με κάτι νέο. Ο Τσέν Μπόντα και ο Λιν Πιάο, ήταν αυτοί που διάρθρωσαν το Μαοϊσμό ως μια νέα φάση του Μαρξισμού. Ο Μαοϊσμός ως ο παγκόσμιος Μαρξισμός των αποικιοκρατούμενων και νεοαποικιοκρατούμενων χωρών ήταν σύλληψη του Τσέν Μπόντα. Στο ίδιο μήκος κύματος ο Λιν Πιάο σύνδεσε το Μαοϊσμό με την παγκόσμια κατάρρευση του ιμπεριαλισμού. Η προσέγγιση του Λιν Πιάο έθετε το Μαοϊσμό στην πρώτη γραμμή του παγκόσμιου λαϊκού πολέμου, που εκτυλίσσεται από τις φτωχές προς τις πλούσιες χώρες. Ο Μαοϊσμός βοήθησε σημαντικά τη σκέψη και κατανόηση μας, αλλά χρειάστηκε ο Μαοϊσμός-Τριτοκοσμισμός για να υπάρξει πλήρης πρόοδος. Ήταν η Κομμουνιστική Οργάνωση Φωτεινός Οδηγός που ξέκοψε με τον Πρωτοκοσμισμό και ξεδιάλυνε το τοπίο γύρω από τον παγκόσμιο λαϊκό πόλεμο και το σοσιαλισμό. Η παγκόσμια σοσιαλιστική διανομή διορθώνει τις ανισότητες του πλούτου και της δύναμης, που παρατηρούνται στα πλαίσια της υπάρχουσας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Ο σοσιαλισμός μπορεί να μην είναι πάντα τέλειος. Η πιθανότητα του λάθους και του κακού προγραμματισμού πάντοτε θα υπάρχει. Ωστόσο, οι ανισότητες που υπάρχουν στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού, είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που θα μπορούσαν να υπάρξουν στο σοσιαλισμό, ακόμη και στις χειρότερες φάσεις του. Οι μόνες ανεκτές ανισότητες θα είναι αυτές από τις οποίες επωφελούνται οι φτωχές χώρες. Αυτό που φιλοδοξεί να πετύχει ο σοσιαλισμός είναι ισότητα, υπό μια γενική έννοια. Οι πραγματικοί κομμουνιστές πρέπει να απορρίψουν καθολικά το Πρωτοκοσμιστικό μοντελο. Δεν υπάρχει καμία απολύτως συμβατότητα μεταξύ παγκόσμιου σοσιαλισμού και Πρώτου Κόσμου. Ακόμη και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα του Πρώτου Κόσμου, στο σύνολό τους, θα δικαιούνταν λιγότερα με σοσιαλισμό. Ακριβώς για αυτό το λόγο οι εργαζόμενοι του Πρώτου Κόσμου ανέκαθεν ευθυγραμμίζονταν με τη δική τους αστική τάξη ενάντια στους λαοούς του Τρίτου Κόσμου. Οι εργαζόμενοι του Πρώτου Κόσμου ευθυγραμμίζονται με τον ιμπεριαλισμό κόντρα στη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο, οι εργαζόμενοι του Πρώτου κόσμου θα πρέπει να θεωρηθούν ως μέρος της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Οι εργαζόμενοι του Πρώτου Κόσμου δεν αποτελούν κοινωνική βάση για την προλεταριακή επανάσταση, επειδή δεν αποτελούν προλεταριάτο. Δεν αποτελούν εκμεταλλευόμενη τάξη και συνεπώς ούτε και επαναστατική τάξη. Σε αρκετές περιπτώσεις οι εργαζόμενοι του Πρώτου Κόσμου έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση σε κεφάλαιο και από τους καπιταλιστές του Τρίτου Κόσμου. Ο Μαρξ σύνδεσε τη φτώχεια με την επανάσταση. Συμφωνα με τον Μαρξ, το προλεταριάτο δεν έχει τίποτα να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες του. Είναι μια εξαθλιωμένη, εκμεταλλευόμενη τάξη, μια τάξη που βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης. Είναι η τάξη που αποτελείται από εκείνους που το μόνο που έχουν είναι η εργατική τους δύναμη. Στον καπιταλισμό το προλεταριάτο αποτελεί την κύρια πηγή αξίας. Η περιγραφή του Μαρξ για το προλεταριάτο δε ταιριάζει καθόλου με αυτή της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζόμενων στο Πρώτο Κόσμο. Αντιθέτως, ταιριάζει σε μεγάλο βαθμό με την εικόνα της πλειοψηφίας των εργαζομένων στο Τρίτο Κόσμο. Η περιγραφή του Μαρξ είναι αναμφισβήτητη. Αυτοί που ξεσηκώνονται είναι αυτοί που το σύστημα τους έχει απογοητεύσει. Η κοινωνική ειρήνη που επικρατεί στον Πρώτο Κόσμο είναι προϊόν του υψηλού βιοτικού επιπέδου εκεί. Δεν αποτελεί κάποιο μεγάλο μυστήριο το ότι, τον περασμένο αιώνα γίναμε μάρτυρες πολλών επαναστάσεων στον Τρίτο Κόσμο και όμως, δεν υπήρξε ποτέ ούτε μια στο Πρώτο Κόσμο. Έτσι, το πρωταρχικής σημασίας ερώτημα που έθεσε ο Μάο, έχει απαντηθεί. Ο ρεβιζιονισμός είναι πολύ ισχυρός. Ουτε η Σοβιετική Ένωση αλλά ούτε και η Κίνα κατακτήθηκαν στρατιωτικά. Όμως ο καπιταλισμός αποκαταστάθηκε και στις δύο αυτές χώρες. Ήταν ο εσωτερικός εχθρός που αντέστρεψε το σοσιαλισμό και οδήγησε στην αποκατάσταση του καπιταλισμού. Οι ζαχαριένιες σφαίρες αποδείχθηκαν πιο επικίνδυνες, όπως σωστά προειδοποίησε ο Μάο. Από το Μαρξ και έπειτα ο ρεβιζιονισμός έχει επικριθεί από κάθε μεγάλο ηγέτη. Ο Λένιν επέκρινε τους ρεβιζιονιστές της Δεύτερης Διεθνούς για τη στενή και σοβινιστική οπτική τους. Οι ρεβιζιονιστές της Δεύτερης Διεθνούς στήριξαν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όταν αυτός λειτούργησε προς όφελος της εργατικής τάξης των χωρών τους. Οι Γάλλοι σοσιαλδημοκράτες ψήφισαν υπέρ του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες το ίδιο, ψήφισαν υπέρ του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Ο Λένιν αντίθετα, πήρε τη θέση του παγκόσμιου προλεταριάτου. Ο Λένιν υποστήριξε την ήττα της χώρας του και το τέλος του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Στους υποτειθέμενους σοσιαλιστές του Πρώτου Κόσμου αξίζει η ονομασία σοσιαλιμπεριαλιστές και σοσιαλφασίστες, όπως ακριβώς ο Λένιν αποκαλούσε τους ρεβιζιονιστές της εποχής του. Όπως ακριβώς οι ρεβιζιονιστές υποστήριξαν τον ιμπεριαλισμό στο όνομα του σοσιαλισμού, έτσι κάνουν και οι Πρωτοκοσμιστές σήμερα. Οι Πρωτοκοσμιστές επιδιώκουν να αυξήσουν τον πλούτο εκείνων, που λαμβάνουν ήδη αρκετά παραπάνω από το δίκαιο μερίδιό τους σε βάρος του προλεταριάτου του Τρίτου Κόσμου. Αντιθέτως, το κομμουνιστικό κίνημα Φωτεινός Οδηγός στηρίζει τη μεγάλη πλειοψηφία, των πραγματικά εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Ο Μαοϊσμός-Τριτοκοσμισμός ερμηνεύει το κόσμο όπως πραγματικά είναι. Το λάβαρό μας είναι στην κεφαλή του παγκόσμιου λαϊκού πολέμου. Ο Φωτεινός Οδηγός δίχνει το δρόμο. Αναφορές 1. V. I. Lenin, , “Speech on the Terms of Admission into the Communist International July 30,” Collected Works, Vol. 31, (Moscow: Progress Publishers, 1960), pp. 248-9. 2. Lin Piao, Long Live the Victory of People’s War!, (Foreign Language Press,1965) http://www.marxists.org/reference/archive/lin-biao/1965/09/peoples_war/ch07.htm 3. Household Income for States: 2008-2009, (U.S. Census Bureau, 2010), p. 1 (50,221 dollars was median household for 2008-2009. Divide this by 2.59, the average number in a U.S. household to get roughly 19,400 dollars.) 4. The Average Joe Amerikkkan, (Leading Light Communist Organization, 2010), llco.org 5. http://wiki.answers.com/Q/How_do_you_calculate_work_hours_for_a_year (multiply hours per year by 7.25 dollars.. either way, the figure is roughly 15,000) 6. Income of the Average Person on Earth, http://hypertextbook.com/facts/2006/MateNagy.shtml 7. Per Capita Income around the world, http://www.success-and-culture.net/articles/percapitaincome.shtml 8. Average Earnings Worldwide, Boston Globe, October 7, 2007. http://www.boston.com/news/world/articles/2007/10/07/average_earnings_worldwide/ also http://www.wisegeek.com/what-is-the-median-income-worldwide.htm (These sources use another method that would reduce First World entitlement even more) 9. Prairie Fire, Real versus fake Marxism on socialist distribution, (Leading Light Communist Organization, 2010) llco.org