Τζο ο μέσος Αμερικάνος

Τζο ο μέσος Αμερικάνος Ο «μέσος Τζο» κατέχει ειδική θέση στην αμερικάνικη συνείδηση. Ο εν λόγω λογοτεχνικής έμπνευσης δημοφιλής χαρακτήρας, «ήρωας της εργατικής τάξης», εμφανίζεται σε ταινίες, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, σε σειρές, επί σκηνής κλπ. Αποθεώνεται από τους πολιτικούς. Για τους Πρωτοκοσμιστές ρεβιζιονιστές αποτελεί το κλειδί για το μέλλον, για τον κομμουνισμό. Αυτός είναι ο μύθος του «μέσου Τζο». Ποιά είναι όμως η πραγματικότητα; Ο «μέσος Τζο», 25 ετών και άνω, έχει ετήσιο εισόδημα 32 χιλιάδων δολλαρίων.(1) Αντιθέτως, οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, ίσα που επιβιώνουν με χίλια δολλάρια το χρόνο. Για παράδειγμα, οι Ινδοί που βγάζουν λιγότερο από ένα δολλάριο τη μέρα είναι περισσότεροι από όλους τους κατοίκους των ΗΠΑ.(2) Με το υψηλό του εισόδημα, ο μέσος Αμερικάνος έχει πρόσβαση σε πολυτέλεια και ποιότητα ζωής άπιαστες για τους περισσότερους λαούς στον κόσμο. Αξιοπρεπή κατοικία, αυτοκίνητο, υπολογιστή, στερεοφωνικά, πισίνα, μόρφωση, διακοπές, διασκέδαση, επενδύσεις, και άλλα πολλά, μπορεί να έχει ο «Τζο» χάρη στο υψηλό του εισόδημα. Ο «Τζο» και έχει και κερδίζει πολλά παραπάνω σε σχέση με την εργασία του. Με το εισόδημά του ο «Τζο» έχει μεγαλύτερη πρόσβαση σε κεφάλαιο από πολλούς καπιταλιστές του Τρίτου Κόσμου. Ο «Τζο» κερδίζει πολλά παραπάνω από ότι θα του επεφύλλασε μια ισότιμη διανομή του παγκόσμιου πλούτου. Με λίγα λόγια, από τον σοσιαλισμό συνεπάγεται μια δραστική μείωση των εσόδων του «Τζο». Στην περίπτωση μιας σοσιαλιστικής παγκόσμιας διανομής του πλούτου, ο «Τζο» θα έχανε το μεγαλυτερο μέρος του εισοδήματός του. Στο σοσιαλισμό ο «Τζο» θα έχανε τον αμερικάνικο τρόπο ζωής του. Με άλλα λόγια, τον «Τζο» τον συμφέρει τόσο να έρθει ο σοσιαλισμός, όσο συμφέρει και την ιμπεριαλιστική αστική τάξη. Αυτό το καταλαβαίνει ο Τζο και γι’αυτό, ξανά και ξανά συντάσσεται με την αστική του τάξη ενάντια στον Τρίτο Κόσμο. Ο μύθος λέει ότι, ο «Τζο» είναι εργάτης, χειρώνακτας, «μες στη μουτζούρα» ας πούμε. Αυτή η εικόνα έχει διαδοθεί από χαρακτήρες όπως ο Homer Simpson στη γνωστή αμερικάνικη σειρά κινουμένων σχεδίων «Οι Simpsons» ή ο Ralph Kramden της κλασσικής τηλεοπτικής σειράς The Honeymooners. Η αλήθεια ωστόσο διαφέρει. Ο μέσος Αμερικάνος έχει δουλεία γραφείου.(3) Η δουλειά του, δεν είναι από αυτές που σπάνε κόκκαλα, που τσακίζουν το σώμα, που στην κυριολεξία σκοτώνουν, όπως αυτές που κάνουν οι εργάτες του Τρίτου Κόσμου για να επιβιώσουν. Αντιθέτως, η δουλειά του Τζο είναι άνετη, με υψηλές απολαβές, για λίγες ώρες και με μεγάλα διαλλείματα. Η κουλτούρα, που σχετίζεται με τη δουλειά γραφείου του μέσου Αμερικάνου, έχει πολύ λιγότερα κοινά σημεία με την εργατική κουλτούρα του προλεταριάτου του Τρίτου Κόσμου και πολύ περισσότερα με την εργασιακή κουλτούρα της αστικής τάξης. Επίσης, ο «Τζο» δεν εντοπίζει τον εαυτό του μέσα στο παγκόσμιο προλεταριάτο, τους οποίους ο Μαρξ περιέγραφε ως εκείνους «που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, παρά τις αλυσίδες τους». Μάλλον είναι πιθανότερο ο «Τζο» να ταυτίζεται παραδοσιακή αστική τάξη. Σύμφωνα με το μύθο, ο μέσος Αμερικάνος ζει μέσα σε μια αστική ζούγκλα, σε γκέτο ή σε καμμιά τρώγλη. Η αλήθεια είναι ότι, ο «Τζο» ζει σε άνετο σπίτι σε προάστιο.(4) Τα προάστια όπως τα ξέρουμε σήμερα, εμφανίζονται και αναπτύσσονται στις ΗΠΑ μετά το Β’Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αφθονία στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατακόρυφα καθώς αυτές αναδύθηκαν από τη Μεγάλη Ύφεση και το Β’Παγκόσμιο Πόλεμο ως η κύρια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη. Η ζωή στο προάστιο είναι μέρος ενός ουτοπικού οράματος, που σχετίζεται με την μεταπολεμική pax Americana. Το να ζει κανείς σε προάστιο είναι μέρος του «αμερικάνικου ονείρου». Ας αντιμετωπίσουμε την αλήθεια. Η σκέψη και μόνο ότι, ο μέσος Αμερικάνος αποτελεί κοινωνική βάση για επανάσταση είναι γελοία. Με καμμία δύναμη δεν πρόκειται ο «Τζο» να εγκαταλείψει τα προνόμια, που έχει σαν μέσος Αμερικάνος και να ρισκάρει το τομάρι του, για το καλό αυτών που είναι πραγματικά θύματα καταπίεσης και εκμετάλλευσης στον Τρίτο Κόσμο. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τον μέσο Αμερικάνο. Ισχύει γενικά για τον Πρώτο Κόσμο. Στον πυρήνα της Μαρξιστικής σύλληψης για το προλεταριάτο, το επαναστατικό υποκείμενο, βρίσκεται η ιδέα ότι, η ζωή του προλετάριου είναι δυστυχισμένη και σκληρή. Δεν έχει τίποτα να πουλήσει παρά την εργασία του και τίποτα να χάσει παρά τις αλυσίδες του. Αυτή η περιγραφή, σε καμμία περίπτωση δεν ισχύει για τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του Πρώτου Κόσμου. Τί είδους «Μαρξισμός» είναι αυτός που «αγωνίζεται» για καλό των πλουσιότερων πληθυσμών; Είναι σοσιαλιμπεριαλισμός και σοσιαλφασισμός, Πρωτοκοσμιστικός ρεβιζιονισμός. Τί είδους Μαρξισμός στέκεται στο πλευρό της συντριπτικής πλειοψηφίας της ανθρωπότητας, που δεν έχει τίποτα να χάσει παρά τις αλυσίδες της; Τι είδους Μαρξισμός στέκεται απέναντι από τον Πρώτο Κόσμο, θεωρώντας τον στην ολότητά του ταξικό εχθρό; Πραγματικός Μαρξισμός, Μαοϊσμός-Τριτοκοσμισμός. Σημειώσεις 1. http://pubdb3.census.gov/macro/032006/perinc/new03_001.htm 2. http://monkeysmashesheaven.wordpress.com/2007/08/19/amerikkkans-rich-indians-poor-so-called-icm-deaf-and-dumb/ 3. http://www.census.gov/prod/2004pubs/p20-550.pdf 4. ibid.