Η Κομμουνιστική Επαναθεμελίωση ανοίγει το δρόμο για: Να σπάσουμε τη θηλιά του καπιταλισμού και να χαράξουμε ένα διαφορετικό μέλλον!

Η κρίση, αυτή που μαστίζει την Ελλάδα αυτές τις εβδομάδες, παρουσιάζεται σαν φυσικό φαινόμενο, ένας γιγαντιαίος ανεμοστρόβιλος που ρουφάει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στη σκοτεινή και ταραχώδη του άβυσσο, πετώντας τες από πλευρά σε πλευρά, πνίγοντάς τες, τυφλώνοντας τες, κατακυριεύοντας τόσους πολλούς με το αίσθημα της ματαιότητας και της απελπισίας. Αλλά αυτός ο ίδιος ο ανεμοστρόβιλος κρύβει πολύτιμες δυνατότητες, που είναι εκεί για να τις αρπάξουμε, για ένα ριζικά διαφορετικό μέλλον. Έπειτα από 7 χρόνια συνεχιζόμενων θυσιών των ανθρώπων στο όνομα της «λιτότητας», έπειτα από την εκλογή της αυτοαποκαλούμενης ριζοσπαστικής αριστεράς που υποσχέθηκε να απορρίψει τον εκβιασμό των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, και ακόμη, έπειτα από το δημοψήφισμα και τα ξεκάθαρα αποτελέσματά του, τα συμφέροντα και οι ανάγκες των μαζών ποδοπατήθηκαν για άλλη μία φορά. Τα βασικά στελέχη της κυβέρνησης Σύριζα μετατράπηκαν σε θύτες και θύματα των ίδιων καταστροφικών απρόσωπων δυνάμεων. Δρακόντειοι νόμοι γεννιούνται μέσα σε απρόσωπα νούμερα, λογιστικά φύλλα και προβλέψεις κερδών. Δεν υπάρχει τίποτα το ιερό ή το μόνιμο σε αυτές τις καταστροφικές δυνάμεις. Πίσω από τους απρόσωπους νόμους, βρίσκουμε τις πραγματικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, την ταξική διαίρεση της κοινωνίας, ένα παγκόσμιο σύστημα ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης. Μια βαθειά πολιτική κρίση διαπερνά τη χώρα. Το εκλογικό σύστημα, ο τρόπος με τον οποίο υποτίθεται οι άνθρωποι εκφράζουν τη βούλησή τους, γίνεται όλο και περισσότερο φανερό πως είναι μια φενάκη, που μικρή σχέση έχει με τις πραγματικές σχέσεις εξουσίας ή τη λήψη αποφάσεων. Ο ίδιος ο ρόλος των εκλογών, της νομιμοποίησης των κρατικών θεσμών στα μάτια των πολιτών, έχει βαθειά τραυματιστεί, ακόμη και στην Ευρώπη όπου τέτοιες αυταπάτες κρατάνε ακόμη γερά. Πίσω από τις κυβερνήσεις που εναλλάσσονται, παραμένουν σταθερά στη θέση τους η αστυνομία, ο στρατός και η γραφειοκρατία – η απόλυτη εγγύηση διατήρησης της εξουσίας της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία δεν πρόκειται να χάσει το θρόνο της με εκλογές. Για άλλη μια φορά, δικαιώνεται ο Μαρξ. Το αστικό κράτος δεν μπορεί να γίνει μέσο για επαναστατική αλλαγή. Στη μαζική αντίσταση των τελευταίων ημερών καθρεφτίζεται η μηδενική ανοχή απέναντι στα νέα μέτρα και η άρνηση των ανθρώπων να θυσιαστούν ακόμη μία φορά. Η αποκαθήλωση προσώπων που μερικές εβδομάδες πριν θεωρούνταν από μεγάλα τμήματα του κόσμου ήρωες, είναι ενδεικτική. Το ερώτημα με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος ο λαός στην Ελλάδα είναι το ίδιο που συστηματικά αποκρύπτεται στα περισσότερες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου: είναι οι άνθρωποι καταδικασμένοι να ζουν κάτω από αυτές τις συνθήκες ή μήπως υπάρχει τελικά άλλος δρόμος, ένα εναλλακτικό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που μπορεί να αντικαταστήσει το υπάρχον παγκόσμιο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα και να εξαφανίσει τις στερήσεις και τον τρόμο που αυτό γεννάει; Παρά τα όσα έχει υποστεί και συνεχίζει να υφίσταται ο λαός, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη σπάνια στιγμή όπου το υπάρχον κοινωνικο-οικονομικό, πολιτικό, ακόμη και πολιτιστικό, ιδεολογικό υπόβαθρο μπορούν να καταρρεύσουν. Η ίδια η κατάσταση φέρει τη δυνατότητα γα εναλλακτικούς δρόμους, είτε απελευθερωτικούς, είτε αυτούς της πλήρους υποδούλωσης. Για πόσο καιρό θα συνυπάρχουν και οι δύο δρόμοι είναι αδύνατον να προβλεφθεί, αλλά η εξουσία σε Ελλάδα και Ευρώπη μανιωδώς προσπαθεί να επιβάλει μια νέα τάξη, η οποία όχι μόνο διασφαλίζει τα συμφέροντά της, αλλά σκοτώνει την ελπίδα και εκτονώνει την επαναστατική προοπτική των μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων. Κι έτσι, μέσα στο καζάνι των αντιθέσεων, καθίσταται ακόμη πιο επείγουσα η ανάγκη να χαραχτεί ένα πραγματικά επαναστατικός δρόμος. Η ανάδυση μιας συνειδητής δυναμικής, οπλισμένης με βαθειά κομμουνιστική αντίληψη για τα δομικά προβλήματα της κοινωνίας και για τις απαιτούμενες λύσεις, είναι απαραίτητη προκειμένου να χαραχθεί αυτός ο δρόμος. Μιας δυναμικής αποφασισμένης να αναλάβει την ευθύνη μιας επανάστασης. Είναι πλούσια η ιστορική εμπειρία όπου οι δυνατότητες για ρήξη υποτιμήθηκαν ή χάθηκαν στα χέρια ηγετών – κάποιοι από τους οποίους τελικώς προσέτρεχαν στη διάσωση του status quo. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και το πολύτιμο παράδειγμα του Λένιν, ο οποίος άδραξε την ευκαιρία που αναδύθηκε στη Ρωσία και, εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις, χάραξε το δρόμο προς την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο και όσους αναζητούσαν την απελευθέρωση το 1917. Η κυβέρνηση Σύριζα διαμαρτύρεται για το καπιταλιστικό σύστημα αλλά ταυτόχρονα δηλώνει ότι τα χέρια της είναι δεμένα από τις ανίκητες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης, κι έτσι η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από την ταπεινωτική παράδοση. Αλλά το να καταφέρεσαι ενάντια στην συνθηκολόγηση της ηγεσίας του Σύριζα δεν έχει νόημα, εκτός και αν η απόρριψη του Τσίπρα μετουσιώνεται σε συνολική απόρριψη του σχεδίου μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης εντός ενός άδικου και άνισου πολιτικού πεδίου. Είναι η ίδια η στρατηγική του Σύριζα που αποτυγχάνει, όχι απλώς η τακτική τους. Τα θεμελιώδη προβλήματα της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου δεν μπορούν αν λυθούν μέσα στο υπάρχον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό πλαίσιο. Το πραγματικό ερώτημα είναι πως φανταζόμαστε μια γνήσια επαναστατική εναλλακτική πρόταση και τι χρειάζεται για να φτάσουμε ως εκεί; Ενώ πολλοί βλέπουν στα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων και μηνών τη συντριπτική υπεροχή του παγκόσμιου συστήματος, αυτή είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Ναι, ο εχθρός είναι ανυπέρβλητος. Αλλά οι ίδιες αντιθέσεις που συνθλίβουν τους ανθρώπους, είναι εκείνες που τους οδηγούν στην αντίσταση. Αυτός ακριβώς ο φρενήρης ρυθμός των πολιτικών εξελίξεων που προκαλεί ζαλάδα κι αίσθηση αποπροσανατολισμού, αυτός προοιωνίζει πως σύντομα, σε μέρες ή και εβδομάδες, οι θέσεις των πολιτικών υποκειμένων θα παρουσιάζονται ξεκάθαρα, και τα διάφορα πολιτικά σχέδια θα μπορούν να δοκιμαστούν και να συγκριθούν μεταξύ τους σε ένα πυκνό πολιτικό χρόνο, ειδικά αν αναδειχθεί μία συνειδητή επαναστατική δύναμη και παρουσιάσει την ανάλυσή της και το πρόγραμμά της στο λαό. Πλατιά τμήματα της κοινωνίας ξυπνούν βιαίως από τη χειμερία νάρκη τους εξαιτίας των εξελίξεων και αναζητούν απαντήσεις. Και οι ίδιες οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις, βαθαίνουν και αποκαλύπτουν τις αντιθέσεις ανάμεσα στους εχθρούς – δείτε τη ρωγμή που άνοιξε μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Ναι, οι Μεγάλες Δυνάμεις είναι ενωμένες όταν ζητούν το μερίδιο τους από την Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα ανησυχούν γιατί ολόκληρο το σύστημα τελεί υπό διάλυση και είναι βαθειά διχασμένοι ως προς τις μεθόδους διατήρησης της εξουσίας τους. Ο στραγγαλισμός της ελληνικής κοινωνίας μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σχέση μεταξύ της πιθανής ρήξης καθώς και με τα όρια της στην Ελλάδα και με την πραγματικότητα ότι ολόκληρος ο κόσμος κυριαρχείται από το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Στην πραγματικότητα, η ύπαρξη των αντιθέσεων στο παγκόσμιο σύστημα ωθεί και οξύνει τις εξελίξεις στην Ελλάδα και βγάζει στο προσκήνιο την ανάγκη για μια ριζικά διαφορετική παγκόσμια τάξη. Τις τελευταίες δεκαετίες ζήσαμε μέσα στον φρενήρη ρυθμό της παγκοσμιοποίησης και της χρηματιστηρικοποίησης, που κατέληξε στο να οξύνει τις υποβόσκουσες αντιθέσεις του καπιταλισμού. Η απελευθέρωση ολόκληρου του κόσμου από τα δεκανίκια του χρηματιστηριακού κεφαλαίου είναι αναγκαία, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία προκειμένου να μην αμφισβητήσουμε το υπάρχον σύστημα. Αντιθέτως, η ελληνική κρίσης πρέπει να μετασχηματιστεί σε μια θαυμάσια ευκαιρία να ξεκινήσει ένας επαναστατικός δρόμος που θα επηρεάσει όλο τον κόσμο. Η επιτυχία του επαναστατικού μετασχηματισμού θα κριθεί σε παγκόσμια κλίμακα. Το υπάρχον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα πρέπει να αντικατασταθεί με εκείνο του σοσιαλισμού και εν τέλει του κομμουνισμού, το ξεπέρασμα των τάξεων και των θεσμών, αλλά και των αντιλήψεων που γεννήθηκαν μαζί με τις τάξεις. Η θηλιά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης γύρω από τον κόσμο, επιδεινώνει τον τρόμο και τις συγκρούσεις: νέες μορφές καταπίεσης και υποδούλωσης των γυναικών προστίθενται καθημερινά στις πιο «παραδοσιακές». Μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμού και εμπόριο ανθρώπων σε κλίμακα που είχαμε να δούμε από την εποχή του δια-ατλαντικού εμπορίου σκλάβων. Πόλεμοι για την αυτοκρατορία και άπειρες αιματηρές συγκρούσεις όπου η προοπτική της απελευθέρωσης απουσιάσει εντελώς. Ο πλανήτης οδηγείται προς την ανεπίστρεπτη καταστροφή του. Το να λες πως η επανάσταση, η κομμουνιστική επανάσταση, είναι η μόνη λύση ΔΕΝ είναι ρητορικό εύρημα. Είναι επιστημονική αλήθεια, πλήρως γειωμένη στην παγκόσμια πραγματικότητα. Πολλές από τα παραπάνω, βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, όπου η ανάγκη εξόδου από το καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό κόσμο είναι πιο εμφανής από ποτέ. Η επαναστατική διαδικασία χρειάζεται να επιτυγχάνει ρήξεις, όπου και όποτε αυτό είναι δυνατό, πρώτα σε μία χώρα ή σε πολλές χώρες. Η πρόοδος και οι νίκες σε αυτές τις χώρες πρέπει να γίνονται το σάλπισμα και το πέρασμα για τις μάχες που θα δοθούν σε άλλα μέρη. Τα φώτα της σκηνής είναι πάνω στην Ελλάδα και εκατομμύρια ανθρώπων στην Ευρώπη και αλλού ελπίζουν πως θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες και τους εκβιασμούς και να χαράξει ένα διαφορετικό δρόμο. Οι Μεγάλες καπιταλιστικές ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις, και ειδικά η Γερμανία, το έχουν καταστήσει σαφές πως ο λαός της Ελλάδας θα πληρώσει πολύ ακριβά. Το να αποφύγει το τίμημα δεν αποτελεί επιλογή. Το πραγματικό, όμως, ερώτημα είναι πιο τίμημα θα κληθεί να πληρώσει και γιατί: το τίμημα να αιμορραγεί για μία ή και δύο ακόμη γενιές για τα συμφέροντα του Δυτικού κεφαλαίου ή το απελευθερωτικό «τίμημα» του να χαράξει ένα πραγματικό μονοπάτι αντίστασης στους «θεσμούς»; Η Ελλάδα θα είναι το πρότυπο, αλλά ποιο πρότυπο: ένα κακοποιημένο πρότυπο συλλογικής τιμωρίας, ιδανικό για εκφοβισμό απέναντι σε οποιονδήποτε σηκώσει κεφάλι στο μέλλον, ή, πιθανά, ένα πρότυπο που θα καλεί και τους υπόλοιπους στην περιοχή και, πράγματι, στον κόσμο όλο, να διαλέξουν ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο; Η ηγεσία του Σύριζα και τα μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής αριστεράς υποστηρίζουν πως το κίνημα θα αναπτύξει θεσμούς αδιαμεσολάβητους, δημοκρατικούς και από τα κάτω, και έχει τη δυνατότητα, ξεκινώντας από «τοπικές αυτόνομες νησίδες», να προκαλέσει ριζικούς μετασχηματισμούς της υπάρχουσας πολιτικής και κοινωνικής τάξης πραγμάτων. Είναι εξαιρετικά σημαντική η διαδικασία κατά την οποία πλατιά τμήματα της κοινωνίας αντιστέκονται, και ψηλαφούν τις δυνατότητες δόμησης τελείως διαφορετικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Παρόλα αυτά, αυτή η συναρπαστική διαδικασία μετασχηματίζεται, αμβλύνεται, και εν τέλει «εξημερώνεται», έτσι ώστε να στηρίξει την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, το πολιτικό σύστημα που ξέρει καλύτερα από το καθένα να διατηρεί και να μεταμφιέζει την αληθινή δικτατορία των καπιταλιστών. Κάθε επαναστατική προσπάθεια θα επηρεάσει άμεσα, όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά όλο τον κόσμο. Ναι, το μίσος των Μεγάλων Δυνάμεων θα είναι δριμύ και δεν θα σταματήσουν πουθενά, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να εξαπολύσουν δολοφονικό πόλεμο, καθώς και οικονομικό στραγγαλισμό και εκβιασμό, προκειμένου να καταστείλουν το λαό. Αλλά αυτέ οι ίδιες Δυνάμεις, δεν μπορούν αν δουν ανενόχλητες, και η σκληρή αντεπανάσταση, καθώς και η έμπνευση μιας πραγματικής επαναστατικής ρήξης, θα είχε βαθύτατες συνέπειες σε όλη την Ευρώπη, στο Βερολίνο και στη Λισαβόνα, και σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Ακόμη και τώρα έχουμε σημαντικά δείγματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης για την αντίσταση των ανθρώπων στην Ελλάδα απέναντι στην τιμωρητική λιτότητα. Δυστυχώς, μέχρι τώρα, οι ελπίδες των ανθρώπων που στέκονται αλληλέγγυοι στον λαό της Ελλάδας έχουν καναλιζαριστεί και καταπνιγεί τόσο ώστε να στηρίζουν τις ίδιες απατηλές θεραπείες και τους ίδιους εκλογικούς μηχανορράφους (τους Ποδέμος, στην Ισπανία για παράδειγμα), αυτούς του ίδιους που έχουν ήδη χρεοκοπήσει στην Αθήνα. Μια γνήσια επαναστατική προσέγγιση θα προκαλέσει ένα κύμα δυναμικής και μεστής νοήματος αλληλεγγύης και στήριξης, ειδικά ανάμεσα σε εκείνους που μπορούν και χρειάζεται να γίνουν η μαγιά για την επανάσταση σε άλλες χώρες, ανάμεσα στους ανθρώπους από όλο το φάσμα της ζωής που λαχταρούν για μια λύση στα δεινά του καπιταλισμού. Ένα ακόμη ερώτημα που τίθεται μετ’επιτάσεως είναι η σχέση μεταξύ της Ελλάδας και της υπόλοιπης Ευρώπης, ειδικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρώπη, όπως και οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Ρωσία (με την καπιταλιστικής Κίνα να αναρριχάται στο club) είναι οι στυλοβάτες της στυγνής ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτό το club, βέβαια, δεν λειτουργεί ισότιμα: ο καπιταλισμός δεν δουλεύει αλλιώς. Για ιστορικούς, γεωγραφικούς, οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε κατώτερη θέση μέσα στον Ευρωπαϊκό συσχετισμό δυνάμεων. Αλλά μια παρατεταμένη προσπάθεια να κερδίσει ή να εκλιπαρεί για μια καλύτερη θέση σε αυτό το συμπόσιο των κλεφτών είναι και αδύνατο και ανήθικο. Φτάνει πια με τις υποσχέσεις της Μέρκελ και του Ολαντ ότι η Ελλάδα θα είναι ο απαραίτητος προμαχώνας της πλούσιας Ευρώπης απέναντι στις μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμών από τη Μέση Ανατολή και απέναντι στους χιλιάδες απελπισμένων ανθρώπων που προσπαθούν να δραπετεύσουν από μια κλιμακούμενη τρέλα. Αντί, λοιπόν, το ελληνικό κράτος να δρα ως τείχος ή στρατιωτικό φυλάκιο για την «Ευρώπη Φρούριο» απέναντι σε αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων ή σαν ένας μικρός ηγεμόνας στις ακτές, το προλεταριάτο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δείξει ένα άλλον δρόμο και να τείνει μία χείρα βοηθείας, παρέχοντας πολιτική, ηθική, και υλική συνδρομή σε όσους αναζητούν την απελευθέρωση. Οι μετανάστες που σήμερα επαναπροωθούνται, πρέπει να βοηθήσουν για την επανάσταση αύριο. Η αναγκαία επαναστατικός προσανατολισμός θα οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις, αλλά επίσης θα φέρει στο προσκήνιο νέες εφεδρείες στήριξης και, το κυριότερο, θα επιταχύνει την παγκόσμια επαναστατική διαδικασία, από την οποία εξαρτάται η μοίρα των ανθρώπων στην Ελλάδα, και όλων των καταπιεσμένων. Η Ελλάδα έχει βαθειά επηρεαστεί από τις προηγούμενες προσπάθειες για επαναστατική αλλαγή στη χώρα αλλά και στον κόσμο. Η Ρωσική επανάσταση, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση, ο ρόλος των κομμουνιστών στην αντίσταση κατά των Ναζί κατακτητών στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ελληνικός εμφύλιος – όλα αυτά έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στη συλλογική μνήμη. Τα επιτεύγματα αλλά και οι ανεπάρκειες σε αυτή τη διαδικασία είναι μαθήματα που πρέπει να κατανοηθούν. Η παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση έφτασε στο απόγειο της στην Κίνα, υπό την ηγεσία του Μάο, ειδικά κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, η οποία όχι μόνο υπερασπίστηκε την προλεταριακή εξουσία στη χώρα αλλά έκανε γιγάντια βήματα προκειμένου να αντιμετωπίσει τις ανισότητες και τις γερά στερεωμένες αντιλήψεις του παλιού εκμεταλλευτικού συστήματος, και να προχωρήσει προς τον κομμουνισμό. Τη δεκαετία του 60 και του 70, οπότε και η αποκάλυψη του καπιταλιστικού χαρακτήρα του Σοβιετικού μπλοκ έριχνε βαριά της σκιά της, η Κίνα του Μάο ήταν ισχυρή πηγή έμπνευσης για πολλούς στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, πολλοί από τους κομμουνιστές εκείνης της περιόδου, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που υποστήριζαν την τότε επαναστατική Κίνα εξαιτίας της αντίστασης της στον ιμπεριαλισμό και της στήριξης της στην επαναστατική πάλη, απέτυχαν στο να κατανοήσουν τη ριζοσπαστική σκέψη του Μάο στην επαναστατική θεωρία και στον κομμουνισμό. Για τους περισσότερους ανθρώπους, η ανάσχεση στο πρώτο στάδιο της κομμουνιστικής επανάστασης (η ήττα του σοσιαλισμού πρώτα στη Σοβιετική Ένωση και αργότερα στην Κίνα –έπειτα από το θάνατο του Μάο), είναι αποσπασματική και διαστρεβλωμένη. Η έλλειψη πληροφόρησης για τα ιστορικά επιτεύγματα, τα πραγματικά λάθη και μια βαθύτερη κατανόηση του σύνθετου χαρακτήρα και της διαδικασίας της κομμουνιστικής επανάστασης ανάμεσα στους ανθρώπους που τώρα μάχονται ενάντια στους σπασμούς και τις επιθέσεις του καπιταλισμού είναι μεγάλο ιδεολογικό και πολιτικό βάρος που τους εμποδίζει να πάνε τον αγώνα στο επόμενο επίπεδο. Έχουμε το πλεονέκτημα να έχουμε στα χέρια μας αυτές τις διευκρινίσεις, μια κατανόηση που από τη μία ανακαλύπτει εκ νέου τα μεγάλα επιτεύγματα των προηγούμενων γενιών στο πως προχωράμε στη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, και από την άλλη εξηγεί με επιστημονικό τρόπο τους λόγους για την ήττα αλλά και τις παραλείψεις, σε επίπεδο ιδεολογίας και πρακτικής, εκείνων των πρώτων αποπειρών για την προλεταριακή επανάσταση. Η εμβάθυνση της επιστημονικής γνώσης για τι μπορούμε και πρέπει να κάνουμε για να εξαπολύσουμε το νέο στάδιο της προλεταριακής επανάστασης και να προχωρήσουμε τη διαδικασία στον τελικό της στόχο, αυτόν της παγκόσμιας κομμουνιστικής κοινωνίας, χαίρει της συνεισφοράς της Νέας Σύνθεσης του Κομμουνισμού από τον Bob Avakian. Αυτή η νέα θεώρηση του κομμουνισμού, παρέχει τα εργαλεία να υπερβούμε όλες τις θεμελιώδεις δυσκολίες της καπιταλιστικής κοινωνίας που διαλύει τις ζωές και το φρόνημα δισεκατομμυρίων, και προχωρά σε μια πραγματική απελευθερωμένη κοινωνία ανθρώπων – όχι μόνο για ένα κόσμο πέρα από τη σημερινή εξασθενημένη εξουσία, αλλά για έναν πολύ καλύτερο, πολύ πιο ζωντανό και απελευθερωτικό και από τα υψηλότερα επιτεύγματα των προηγούμενων σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Αυτή η νέα σύνθεση επανατοποθετεί την κομμουνιστική επανάσταση στις υλικές και ιστορικές συνθήκες που την κατέστησαν δυνατή και αναγκαία. Η προλεταριακή επανάσταση γίνεται ακαταμάχητη, απτή, και γι’αυτό επιθυμητή. Η νέα σύνθεση του κομμουνισμού παρέχει το κρίσιμο εκείνο πλαίσιο, μια διεξοδική επιστημονική προσέγγιση στην κατανόηση του κόσμου για να τον αλλάξουμε, για την αναγέννηση ενός γνήσιου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα και αλλού. Πέρα από την πλούσια ιστορία των αγώνων, υπάρχει και η κληρονομιά των επαναστατικών δυνατοτήτων στην Ελλάδα και αλλού που χάθηκαν. Τα μαθήματα από αυτές τις εμπειρίες, ενισχύουν την αποφασιστικότητα και την ικανότητα να μην επιτρέψουμε να χαθούν οι σύγχρονες επαναστατικές δυνατότητες. Η κατάσταση στην Ελλάδα αποζητά ένα πραγματικό κίνημα για μια γνήσια προλεταριακή επανάσταση και καλεί τους επαναστάτες να υιοθετήσουν την πιο σύγχρονη επιστημονική επαναστατική σκέψη. Οι δεκάδες μπορούν και πρέπει να γίνουν χιλιάδες και οι χιλιάδες θα οδηγήσουν σε εκατομμύρια. Μπροστά στις δυσκολίες, τις σύνθετες και αντικρουόμενες καταστάσεις με μεγάλη προοπτική, είναι βασικό να οπλιστεί ο καθένας με την πιο βαθειά κατανόηση της κοινωνίας και της επαναστατικής διαδικασίας για το μετασχηματισμό της – τον επαναστατικό κομμουνισμό. Η Νέα Σύνθεση του Κομμουνισμού αποτελεί βασικό συστατικό για να φανούμε αντάξιοι της στιγμής και να χτίσουμε μια εμπροσθοφυλακή που μπορεί να αντιμετωπίζει τα όσα προκύπτουν. Η κρίση και το κίνημα στην Ελλάδα είναι το καμίνι μέσα στο οποίο οι συνειδητοί επαναστάτες μπορούν και πρέπει να κάνουν ένα βήμα μπροστά ως απελευθερωτές της ανθρωπότητας, εκκινητές του νέου σταδίου της κομμουνιστικής επανάστασης, μαζί με τα αδέρφια τους από όλο τον κόσμο. #NewSynthesisinGreece Συντάχθηκε από υποστηρικτές της Νέας Σύνθεσης του Κομμουνισμού, συμπεριλαμβανομένου του K.J.A. (συνεισέφερε στις οριοθετήσεις), του Ishak Baran (ιστορικό μέλος του Μαοϊκού κινήματος στην Τουρκία), υποστηρικτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιράν (Μαρξιστές – Λενινιστές – Μαοϊκοί ) και άλλους. Διανέμεται από: Revolutionary Communist Manifesto Group (RCMG Europe). Επικοινωνία: rcmanifestogroup@gmail.com Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη θεωρία της Νέας Σύνθεσης του Κομμουνισμού δείτε στο: www.revcom.us/avakian 27 Ιουλίου 2015